Rodzicielstwo Bliskości: RB w moim domu #1

Jak wychowano mnie zgodnie z RB bez czytania książek i trzymania się sztywnych zasad, czyli wspomnienia dziewiętnastolatki z prawdziwego dzieciństwa

Zanim zdecyduję się zdradzić Wam najmniejsze szczegóły z życia mojego i mojej Rodziny, proszę o nie wyciąganie pochopnych wniosków. Proszę także o to, by nie oceniać rodzicielstwa bliskości zrealizowanego przez moją Mamę, ponieważ przeczytają Państwo tutaj milionową część (w której świadomie nie wspomniano o niektórych sprawach z przyczyn prywatnych) z 19 lat wychowywania dziecka oraz prowadzeniu go ku dorosłości. Celem opublikowania tego teksu jest wsparcie innych Rodziców, Matek, Ojców, Dziadków oraz Wszystkich, którzy mają do czynienia z dziećmi. RB to najpiękniejsze, co można zrobić dla swoich pociech (przekonałam się na własnej skórze), pokazać im świat z innej perspektywy i pozwolić prawdziwie żyć. Chciałabym także dotrzeć do jak największej ilości czytających Rodziców oraz do wszystkich tych osób, których dziecko jest w drodze lub w najbliższym czasie planują powiększyć rodzinę. Na RB nigdy nie jest za późno, bo nie chodzi w nim tylko o karmienie piersią. RB nie powinno mieć sztywnych granic i żadnych reguł, a dzieci wychowane zgodnie z RB wcale nie są potworami (spójrzcie tylko na mnie!). Dodam jeszcze, że długo zastanawiałam się nad tym wpisem, bo jest bardzo intymny, wkracza w życie prywatne. Ale jest bardzo szczęśliwy i tym szczęściem chciałabym się z Wami podzielić.

Jako posiadaczka starego konia wiem, że brudny koń to koń szczęśliwy. Ale powiedzenie to odnosi się też do dzieci. Wszystkie kochają błotko, piasek i wodę pod każdą postacią. W kałuże najlepiej wchodzi się na boso, a podczas deszczu mówi „NIE, MAMO, NIE ZAŁOŻĘ KAPTURA”. Chcę być mokra. Nie, nie chcę parasolki. Tak – zawsze mi na to pozwalano. Co za szczęście! Ile radości! Zostawianie butów w samochodzie, przyczepianie sandałów do wózka młodszej siostry – pamiętam to jak dziś! Cóż. Może pamiętam, bo robię to do teraz. Do teraz chodzę na boso, kiedy tylko mam na to ochotę. Mokro czy sucho, po trawie czy piachu – nogi czarne jak węgiel (kto próbował ten wie). Trzeba umyć. Ale trzeba jakoś dojść do łazienki. Brudnymi stopami po korytarzu razem z brudnym od błota psem (który jest z nami od 9 lat). Piasek, wszędzie piasek, ale Mama od zawsze powtarzała „Dom to nie muzeum”. Dla Niej dzieci nigdy nie bałaganiły zabawą. Porozwalane zabawki czy błoto – i tak trzeba posprzątać. Pozwalała nam na naprawdę dużo – a piasek z korytarza zawsze zamiatała. To tylko kilka machnięć miotłą i szczęśliwe dzieci. Tak to wygląda. Kiedy byłyśmy młodsze, robiła to za nas. Teraz na pewno wie, że jeśli będzie chora, nie będzie jej w domu lub po prostu nie będzie miała ochoty – posprzątamy dom za nią. Nieważne czy to odkurzanie, pranie czy zrobienie obiadu. Czasami ona ma dzień pełen werwy, czasami ja, czasami siostra. Nic w tym dziwnego, bo jesteśmy tylko ludźmi. Ale proszę mi wierzyć – że dopiero odkąd poszłam do liceum zaczęłam sama robić herbatę, bo bałam się włączania kuchenki gazowej. Czy Mama mnie zmuszała? Nigdy. Teraz (i do końca życia) może liczyć na herbatę ode mnie.

Od kuchni – od kuchni wyglądało to tak, że często gotowałyśmy razem z Mamą. Najczęściej robiłyśmy sałatki i ciastka. Ciastka – od tych milimetrowych (np. ledwo widoczne kuleczki) po tych ogromnych ciachach, które zagłuszały wszystkie inne w piekarniku rosnąc na monstrum. Dzieci w mące, podłoga w mące, wszystko w mące. Ale… To tylko mąka. Ściereczka, gąbeczka i po sprawie. Robienie ciastek i sałatek szczególnie raduje mnie teraz, kiedy coraz częściej bywam świadkiem, gdzie rodzice starają się zaangażować swoje dzieci w codzienne sprawy. Dzieci z radością wycinają z ciasta kwiatuszki, pieski, koniki (i nic nie przypomina tego, czym miało być – nie oszukujmy się), ale dorosły na to: ten kawałek jest za duży, nie upiecze się, ten jest za mały, przypali się, ten za cienki, ten za gruby. Dlaczego nie mogą być takie, jaka wizja Twojego szkraba? Bo nie są równe? Bo niekorzystnie się prezentują? Bo nie są takie, jakich wymaga dorosły? Dziecku się odechciewa, bo zasiada do stołu i próbuje wykazać się pomysłem, kreatywnością, ale rodzica poza kształtem interesuje także porządek. „Tylko nie zrób bałaganu”. 

Moje wnioski? Dzięki, Mamo, za pozwolenie na brzydkie ciastka i nierówno pokrojone marchewki do sałatek na święta. Dzięki, Mamo, że mogłam zrobić Ci bałagan w kuchni kiedyś, bo teraz jedyne pomieszczenie jakie lubię sprzątać, to kuchnia. W ogóle kocham kuchnię, bo kocham gotować. Kocham jeść i do każdego posiłku dodawać wszystkim kaloryczne bomby w postaci smoothies, babeczek i innych warzywnych sałatek (z awokado oczywiście!). Dzięki, Mamo, że mogłam z Tobą gotować i dobrze się bawić w towarzystwie całej rodziny. Dzięki, Mamo, że nie musiałam za Tobą dreptać i mówić „Nudzi mi się”. Dzięki, Mamo, że kiedy jedna tak zrobiłam, zabierałaś nas na spacer do lasu albo pakowałaś w samochód i jechałaś na wycieczkę. Dzięki, Mamo, że kiedy byłam w szóstej klasie podstawówki pozwoliłaś dokonać mi samej bardzo dorosłego wyboru, o którym napiszę już innym razem. Albo zupełnie na końcu, bo jest on dla mnie szczególnie ważny.

P.S. Brudne dziecko pozostało ze mnie do teraz – mały skutek uczony RB J Dwa lata temu podczas ulewy (a raczej po niej) z ogromną miłością wchodziłam w trampkach w najgłębsze kałuże świata, ostatnio lepiłam z pseudogliny po rozbiórce starego domu, a na Woodstocku z ogromną przyjemnością gubiłam japonki z premedytacją wchodząc w największe i najbardziej klejące się błotko…

Postanawiam publikować posty o RB w częściach: w każdą sobotę o godzinie 19 [koniec serii]. Drodzy Rodzice, macie jakieś pytania? Chcecie wiedzieć czy spałam z Mamą w łóżku i jak długo? Czy wyjeżdżałam sama na wakacje (podpowiem: nie, bo ryczałam wniebogłosy aż do gimnazjum i umierałam z tęsknoty na każdej wycieczce, która trwała ponad 24h)? Czy jadłam co chciałam czy byłam zmuszana do jedzenia obiadów? Czym się bawiłam? Oglądałam bajki? Liczę na pytania, bo łatwiej będzie mi zebrać wszelkie przemyślenia. Osobiście chciałabym napisać jeszcze o kilku konkretnych sprawach, ale prawdopodobnie jest jeszcze coś, na co sama bym nie wpadła.

RODZICE RODZICIELSTWA BLISKOŚCI! 

Chcę, abyście wiedzieli, że prędzej czy później usłyszycie od swoich dzieci DZIĘKUJĘ, MAMO, DZIĘKUJĘ, TATO. Piszę to dla Was, bo wiem, że miewacie wrzuty sumienia, wątpicie i często nie otrzymujecie wsparcia, ale uwierzcie – zasłużyliście na nagrodę już teraz. Mam dopiero 19 lat, ale uważam, że wiele dotychczas osiągnęłam. Wydałam książkę, dokonałam wyboru weganizmu, odnalazłam swoje pasje (po wielu latach poszukiwań – ponownie dziękuję Mamie, ale na to poświęcę osobny wpis) i jestem szczęśliwa. Nie jestem potworem wychowanym w RB, mam znajomych, kocham zwierzęta, niosę pomocną dłoń tam, gdzie jej potrzeba. (Nie chwalę się – po prostu chcę pokazać, że RB nie zrobiło ze mnie wiecznie obrażonej księżniczki ani aspołecznego trola.)

DZIĘKUJĘ! Za to, że mogłam o tym napisać i proszę o wysyłanie tego (oraz kilku następnych) wpisu tym, którzy wątpią lub tym, którzy nie wierzą! Kto może – niech udostępni gdziekolwiek. Każdy Rodzic powinien wiedzieć o RB (a dobrze wiemy, że niektórzy są wielce zdziwieni) i znać jego piękne konsekwencje!

Mama zatwierdza post: czyta i płacze.