Rodzicielstwo Bliskości: RB w moim domu #2

Pisałam już o zabawie w błocie oraz robieniu krzywych, brzydkich pierników w pierwszej części o RB z punktu widzenia dziecka tutaj. Dostałam od Was kilka naprawdę miłych komentarzy. Wy, Wasza aktywność i wiara w RB, dajecie mi wsparcie. Pan Damian z NVC zadał mi trzy pytania, mianowicie:

1. Czy rodzice czegoś mi odmawiali, zakazywali jakichś rzeczy? I jeśli tak, to rozmawiali z Tobą o tym, o uczuciach? Jak patrzysz na to z perspektywy czasu?

2. Co wspominam najmilej?

3.  Jest coś, co mi się nie podobało i z czym się nie zgadzasz w podejściu mojej Mamy (do mnie)? (Na to pytanie odpowiem w kolejnym poście. Nie chcę, by wpisy były zbyt długie.)

Odpowiedź na te pytania oraz inne fakty znajdziecie w tekście poniżej.

O zakazach, nakazach i obowiązkach także planowałam napisać. Niestety – żadnego zakazu nie mogę sobie przypomnieć (aż sama jestem zszokowana, bo nie byłam tego świadoma). Nie miałam również typowych obowiązków. Coś, co jednak zawsze w naszym domu było niezależnie to RYTUAŁY. Rytuały, które sprawiały, że jako dziecko czułam się bezpiecznie i wcale nie byłam pokrzywdzona (kiedyś i teraz także się nie czuję z tego powodu gorsza). Przykładem może być wracanie do domu o 19. Jako, że wychowywałam się w bloku, podwórko miałam wspólne z innymi dziećmi. Rówieśnicy spędzali na nim wiele więcej czasu niż ja z siostrą i bawiły się do późna – niezależnie od roku szkolnego czy wakacji. Ja jednak oglądałam wieczorynkę i szłam się kąpać. Tak wyglądała cała moja podstawówka. Kiedy jeszcze nie chodziłam do szkoły, ale także w klasach 0-4/5 Mama każdego wieczoru czytała nam książki. Miałyśmy swoje ulubione, ale w najmłodszych latach poznałyśmy też klasykę – Małego Księcia, Opowieść wigilijną, Dzieci z Bullerbyn, Anię z Zielonego Wzgórza oraz kilka innych pozycji z listy lektur do podstawówki i gimnazjum. Poza tym, że kochałyśmy, kiedy nam czytano na wieczór, miałyśmy ułatwione zadanie w szkole – czytałam szybko i dla przyjemności, dokładnie znałam wydarzenia i z przyjemnością odrabiałam lekcje.  Nie miałam problemów. Mama lekko przyswoiła nam wiedzę z wielu dziedzin. Uczenie się z przyrody było dla mnie ogromną radością. Znałam wiele Parków Narodowych (zabijcie mnie,  teraz wymienię tylko kilka), wiedziałam jakie liście pochodzą z jakich drzew i które kwiaty są pod ochroną (tym akurat mogę pochwalić się nadal). Cóż, może właśnie dlatego zabierano mnie na wszystkie konkursy. Z czasów szkoły ważne jest jeszcze jedno – Mama nigdy nie odrabiała za mnie lekcji. Nigdy nie pisała za mnie wypracowania, nigdy nie wyliczała za mnie zadań i nigdy nie rysowała obrazków (mimo tego, że byłam beztalenciem). Będąc dzieckiem czasami się złościłam, zwłaszcza, gdy w grę wchodziła plastyka. Teraz Jej za to dziękuję. Nie ma w tym nic dobrego i nie lubię, gdy rodzice odrabiają lekcje za swoje dzieci, bo „On(a) tego nie potrafi narysować”. Teraz jestem zwolenniczką DIY, uwielbiam szyć i tworzyć. Co prawda nie zdarza mi się rysować, ale pobawić się w robienie kartek na święta już owszem.

Po rozmowie z Mamą nt. zakazów w naszym domu, stwierdzam, że nieźle sobie z nami radziła. Powiedziała, że gdy siadałyśmy przed telewizorem starała się nas zająć czymś innym. „Idziemy na spacer” albo „Malujemy farbkami?” zdawało się działać cuda, skoro nikt nie protestował J Mama pozwalała na wiele, ale Dziadkowie podobno na wszystko (wcale nie biegałam z gołym tyłkiem po domu i wcale nie wyrzucałam wszystkich ubrań z szafy J). Moja Rodzicielka mówiła, że byłam grzeczna, a diabeł pojawiał się w jedne sytuacji: gdy miałam wyjść z wody (nad jeziorem lub nad morzem). Podobno byłam sina z zimna, ale „Mamo, dam radę!” i „Chcę popłynąć dalej!” nie skutkowały na moją korzyść.

Spontaniczność – ulubiona cecha w mojej Mamie. To najmilej wspominam, to w niej kocham i na to liczę na przyszłość. Co z tego najczęściej wynikało? Wyjazdy nad morze, zdecydowanie. Kontrolowane wagary także (cokolwiek pomyślicie, mamy inne spojrzenie na szkołę – ten długi temat pozostawię na następny post). Kontrolowane wagary to takie, z których nie wynikają kłopoty ani późniejsze braki wiedzy, którą powinniśmy posiadać. Ze spontaniczności wyniknął także koń. Ten stary Siwy przyjechał do nas, bo kiedy Mama usłyszała (w rozmowie innych osób – wersja opowieści skrócona J), że ma pójść na rzeź. Powiedziała: „Przywieźcie go do nas!”. Szczerze? Wszyscy baliśmy się go przez pierwsze pół roku, nie wiedzieliśmy jak założyć kantar, a gdy nam uciekł – biegaliśmy za nim z cukierniczką (to nie żart). Koń był przełomem w moim życiu. Zaczęłam się interesować jeździectwem, później naturalnym zachowaniem koni, później zadecydowałam o przejściu na wegetarianizm, napisałam przygodową książkę o traktowaniu koni w szkółkach jeździeckich i… właśnie rozpoczynam studia na fizjoterapii weterynaryjnej, aby móc pomagać i ulżyć w bólu schorowanym zwierzętom (głównie koniom).

Reasumując: nie miałam zakazów i obowiązków w domu, ale wszystko przebiegało sprawnie. Nie nadużywałam telewizji ani komputera. Pierwsze, co robiłam, gdy wracałam ze szkoły: uczyłam się (do teraz mi to zostało). Z wiekiem zaczęłam pomagać w pracach domowych i w tej chwili mogę (a nawet chcę!) zrobić wszystko. Myślę, że dzięki temu mam czas. Mam czas na to, żeby sprzątnąć u konia (tak, ja się zajmuję bieganiem z taczką, machaniem widłami, umawianiem się z kowalem i weterynarzem oraz zamawianiem słomy i siana), wyjść pobiegać, czytać książki i uczyć się. Dzięki temu, że miałam wybór – telewizja lub książka, komputer lub koleżanki, siedzenie w domu lub wyjście. Szybko nauczyłam się, co jest lepsze, ale przede wszystkim miałam autorytet Mamy. Ona nigdy nie wymagała: „Powiedz dziękuję, powiedz poproszę, powiedz to, powiedz tamto.” Ona pokazywała, jak to robić. „Czy mogłabyś podać mi widelec, proszę?”, „Czy mogłabyś wynieść śmieci?”, „Czy masz czas dzisiaj pójść z psem na spacer czy ja mam to zrobić?”. Jak człowiek ma wybór, to wybiera lepszą drogę, uwierzcie. Kiedy czasami (może z trzy razy na cały etap mojej dotychczasowej edukacji) powiedziała do mnie „Odrób lekcje”, wściekałam się. Miałam ochotę wtedy nie uczyć się na złość Mamie. Kocham ją najmocniej, ale chyba nikt nie lubi, kiedy mu się dyktuje? Dzięki, Mamo, że zawsze dawałaś wybór. Dzięki, Mamo, że miałaś zaufanie do dziecka. Dzięki, Mamo, że nigdy mi nie rozkazywałaś. Dzięki, Mamo, że Twoim postępowaniem wobec mnie, nauczyłaś jak ja powinnam postępować wobec innych. „Kto na Ciebie kamieniem, Ty na niego chlebem” – mówi zawsze Mama. Tego nauczyła Jej Mama i tego ja nauczę swoich dzieci.

GRATULUJĘ wszystkim Rodzicom, którzy zdecydowali się na RB. Jesteście wielcy!