Rodzicielstwo Bliskości: RB w moim domu #5

Jakby sięgnąć pamięcią wstecz… to od zawsze jestem córunią Mamuni J Niekiedy miałam chęci gdzieś pojechać i zostać na noc, ale zawsze kończyło się płaczem. Wyjątkiem od reguły byli Dziadkowie, którzy zabierali mnie często na weekendy. Tam nie histeryzowałam. Ale… niech się lepiej wypowiedzą Ci, co musieli mnie bawić jak zanosiłam się płaczem, hahaha! Od czego ma się rodzinę? No pewnie, że przy nich wstydu nie było! Niestety, miejsce miał dzień szkolnej wycieczki do Warszawy (dwudniowej!). Miałyśmy jechać we trójkę: ja, siostra i Mama. Tydzień przed siostra złapała ospę. Totalna rozsypka. Jak ja zasnę bez Mamy?! Możecie mi wierzyć lub też nie, ale poważnie się nad tym zastanawiałam. Będąc w szóstej klasie podstawówki. Pojechałam wcześnie rano i wróciłam późno wieczorem drugiego dnia. Przeżyłam. Nie narobiłam sobie wstydu i nie słuchałam od kolegów „A Iza ryczała za Mamą na wycieczce!” J Nie lubiłam zostawać nigdzie na noc, bo wieczorem, gdy przychodziła pora snu zawsze przypominałam sobie Mamę, jak robi/przynosi mi kanapki. Albo myślałam sobie, co byśmy robiły o tej godzinie? Oglądały wieczorynkę? Kąpały się? Może czytały książki? Jeśli tak, to jakie? I wtedy zaczynała się rozpacz… I telefony do Mamy, że córa chce wracać do domu J 

Dzięki, Mamo, że mnie odbierałaś… Dzięki, moje Ciocie, że mimo tego zabierałyście mnie do siebie drugi, trzeci i piąty raz! J

Oczywiście… że nie ma wyjazdu bez zabawek! Dokładniej: lalek, ciuchów, buteleczek, szczotek, wózków, nosidełek i całej reszty akcesoriów. Nasze lalki były z nami wszędzie. W lesie, kąpały się w morzu, w wannie, przejechały tyle samo kilometrów samochodem co i my… Były nawet dwa razy w Anglii. I w Niemczech też były! Co więcej, lalki i wszelkie, niezbędne do nich rzeczy miały nawet swoją walizkę. Tak. Te lalki nawet promem płynęły J W domu musiały być traktowane z należytym im szacunkiem! Przez każdego, oczywiście. A gdy któraś spadła/uderzyła się/wypadła z wózka/spadła z roweru tradycyjnie musiała nastąpić minuta ciszy.

Będąc przy temacie, nawiążę do sytuacji z czwartku. Wysiadam z tramwaju, idę pełną ulicą Bydgoszczy, prawie równo z pewną matką i jej córką (na moje oko 6-7 lat). Dziewczynka pyta: Mamo, a dlaczego tramwaj robi jak dzwoneczek?”, na co mama odpowiedziała: „Bo tak”. Wiecie co? Nie mam pewności jaką ja będę matką, czy będę miała cierpliwość, czy będę potrafiła odpowiedzieć na pytania dziecka i zaspokoić jego ciekawość…  Ale czy tramwajowy dzwonek naprawdę musiał sprawić tyle problemu? Jak to Mama mówi „Nie sztuką jest mieć dziecko. Sztuką jest je dobrze wychować” J

Kocham swoje życie i myślę, że nie bez powodu. Dzięki długim rozmowom w domu, między sobą, po prostu i najzwyczajniej w świecie dajemy sobie siłę. Przesyłamy pozytywną energię. Pozwalamy ŻYĆ sobie nawzajem. Każdy robi, co kocha, co chce. Każdy spełnia swoje marzenia, ale pomaga też spełniać je drugiej osobie. Nie uśmiechamy się wciąż i nie wmawiamy sobie, że wszystko co robimy, jest słuszne i wspaniałe. Rodzina jest też po to, aby postawić się do pionu. Musi być ktoś, kto powie nam coś wprost. Nie upokarza, tylko mówi. Mówi, że coś jest nie tak i trzeba to zmienić. Jest problem i trzeba go rozwiązać. Nie boimy się mówić. Nikt nas za to nie zabije, nikt nie urwie nam głowy, nikt na nas nie nakrzyczy. Pytamy. Zawsze pytamy, bo nie ma głupich pytań. Nie naśmiewamy się ze swoich ambicji, co uważam za szczególnie ważne i rzadkie w rodzinach. Nie wstydzę się, że chcę robić brzuszki, nawet jeżeli tylko 10 dziennie. To mój pomysł na to, żeby małymi kroczkami dojść do lepszej kondycji i wysportowanego ciała. Nie wstydzę się, że chodzę do biblioteki i przywożę pociągiem książki, które później trzymam miesiąc, ale zaglądam tylko do połowy. Nikt sobie ze mnie nie żartuje (tzn. nie zniechęca), że wypożyczam książki i ich nie czytam. Dla mnie w ogóle sukcesem jest, że przebrnęłam przez jeden tom, w reszcie oglądam obrazki i schematy J

Wiecie co? My się po prostu kochamy. Może się dziać wszystko, ale my będziemy zawsze (przynajmniej takie mamy poczucie!). Najważniejsze, abyśmy wszyscy byli zdrowi, tak mówi Mama. Do naszego domu chce się wracać. Chce się żyć! Jesteśmy dla siebie. Życie to nie tylko sukienki, talerze do kompletu i wieczny porządek… dlatego przez nasz dom przewija się tyle zwierząt (i ludzi też). I nie wszyscy muszą to rozumieć, ale: życie w miłości jest zdecydowanie piękniejsze. I nie jest zakłamane.

Inspirujcie się do lepszego, prawdziwego życia! Jakkolwiek. Odważcie się otworzyć. Odważcie się walczyć o siebie! Życie nie musi być szarą bluzką i niewygodnymi dżinsami (które są markowe i były drogie, więc je ponoszę). Ono powinno być zwiewną, kolorową sukienką, idealnie do nas dopasowaną!

Cieszę się, że ze mną jesteście! J