"To, co jem, jest dla mnie ważne" - wypowiedzi wegan #2

To druga i ostatnia część wypowiedzi osób, którym los zwierząt nie jest obojętny i właśnie dlatego zrezygnowały z jedzenia mięsa. Dzisiaj przeczytacie wypowiedzi dwóch młodych dziewczyn i kobiety, a to, co je łączy, to miłość do innych istot żyjących, szacunek do każdego stworzenia oraz empatia. Świadome życie w tej kwestii jest naprawdę piękne (wiem, co mówię) ♥

"Kiedy człowiek zaczyna interesować się tematem hodowli przemysłowej zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo jesteśmy nieświadomi i poddawani manipulacji mediów. Niestety, przez to w obecnych czasach niejedzenie mięsa czy jakichkolwiek innych produktów odzwierzęcych wciąż spotyka się z niezrozumieniem i wyśmianiem. Pomimo tego – ja i inne osoby na diecie roślinnej – wciąż wierzą w swoje ideały.

Dlaczego jest to dla mnie tak ważne? Powodów jest wiele, ale etyka to najważniejszy z nich. Obecnie nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego ludzie wciąż uważają, że możemy i musimy jeść mięso i żałuję, że nie zrezygnowałam z niego wcześniej. Smak mięsa można doskonale zastąpić. W tej chwili dieta wegetariańska/wegańska naprawdę nie jest wyzwaniem. Zabijanie drugiej istoty tylko dla zaspokojenia swoich kubków smakowych w XXI wieku? Nie, podziękuję. Irytuje mnie

hipokryzja ludzi, którzy kochają swoich domowych pupili i płaczą, gdy usłyszą o zabiciu psa, a każdego dnia wspierają przemysł uśmiercający miliony zwierząt. Cieszę się, że mam świadomy umysł i dokonuję wyborów, które są dobre dla zwierząt. Jestem świadoma tego, że większość populacji nie zostanie weganami. Ale  nawet, jeśli inni będą wmawiać mi, że świata nie zmienię, ja i tak będę cieszyć się, że mam czyste sumienie. Zresztą, wielkie rewolucje rozpoczynają się od małych kroków, prawda?"

Ola Klóska, 17 lat,

uczennica VII LO w Bydgoszczy,

obecnie wegetarianka, 

miłośniczka muzyki i fotografii tradycyjnej

"Wegetarianką zostałam pod koniec grudnia, akurat na Boże Narodzenie. Gdy polubiłam fan page organizacji Viva (było to w lato 2014) irytowały mnie wszelkie zdjęcia z rzeźni i uboju, pewnie jak każdego mięsożerce. Powtarzałam sobie wciąż to samo: A co się wtedy stanie z tymi świniami, krowami? To i tak nic nie zmieni. W końcu pewnego dnia zdałam sobie z tego sprawę, że właściwie jem zwierzęta, które niczym się nie różnią od moich kotów, których przecież nie zjadam. Na początku stopniowo ograniczałam mięso, odrzuciłam wszelkie czerwone oraz szynki, potem drób i ryby. Dzięki tej decyzji poczułam, że lepiej mi się żyje. Później wstąpiłam do bydgoskiego oddziału Otwartych Klatek, aby w większej grupie pomagać zwierzakom. Od tamtego czasu na moim talerzu nie znajduje się mięso, jednak zastąpiłam je większą ilością warzyw i strączków. Od tamtego dnia poczułam, że robię o chociaż ten 1% więcej niż zwykły człowiek. 
Dziękuję."

Alicja Wolbek, 14 lat,

uczennica gimnazjum,

interesuje się fizyką i astronomią 

"Jedzenie już dawno przestało być dobrem, o które trzeba walczyć w pocie czoła. Jest wszędzie - względnie tanie i dostępne. W sklepie za rogiem czy w ogromnym hipermarkecie, kusi smakiem i zapachem, nic tylko wyciągnąć rękę. Może dlatego zapomnieliśmy, że jest nam tak samo niezbędne jak tysiące lat temu, może dlatego przestaliśmy je doceniać tak bardzo jak w czasach, gdy głód zaglądał nam w oczy. Przejedzeni, pozornie nasyceni, często wrzucamy w siebie byle co - bo było w promocji, ładnie opakowane, szybkie do sporządzenia (wystarczy odgrzać) lub zniewala nas smakiem. A przecież to nasze paliwo.

Dwa lata temu przeszłam na wegetarianizm - po tym, jak koń mojej najlepszej przyjaciółki trafił do handlarza. Konia udało się uratować, a ja na zawsze pożegnałam się z kotletem, szynką i kebabem, który - powiem z nutą wstydu - smakował mi chyba najbardziej. Z perspektywy czasu widzę, że i tak zrobiłam wtedy wiele, choć do końca jeszcze do mnie nie dotarło, czym ma być dla mnie jedzenie. Najważniejsze było dobro i cierpienie zwierząt - do którego nie chciałam się dokładać. Byłam wtedy daleko, w pięknej i bogatej Holandii, gdzie półki uginały się od wegeżarełka, a jogurt sojowy kosztował tylko kilka centów więcej niż zwykły.  Było prosto, tanio i smacznie.

Po kilku miesiącach wróciłam do Polski i po spotkaniu aktywistów Otwartych Klatek zaczęłam aspirować do weganizmu (wykład Garego Yourofskieo też zrobił swoje). Pobyłam w kraju kilka tygodni i wróciłam do wegelandu. Tam, topując hortensje poznałam osobę, która zmieniła moje postrzeganie jedzenia jeszcze bardziej - była to czarnowłosa Anka-weganka i to na dodatek surowa. Od innych wegan (często słusznie wkurzonych na świat za cierpienie zwierząt) odróżniał ją spokój buddyjskiego mnicha i aura miłości, która biła od niej na odległość dwóch metrów. Polubiłyśmy się od razu. Ania była przemiła, bardzo mądra i miała bardzo ładną cerę. Rozmawiałyśmy o filozofii i kochaniu samego siebie.

Wróciłam do Polski, tym razem na stałe. Odnalazłam się w polskich marketach - paradoksalnie brak wegeżarełka przysłużył się mojemu zdrowiu - jako że napchanego chemią sojowego nugetsa nie mogłam beztrosko wrzucić do koszyka, "skazana" byłam na żywność nieprzetworzoną. Musiałam w internecie szukać przepisów. Przy okazji zdobyłam wiedzę, jak zdrowe są nasze najpospolitsze warzywa i owoce. Odkryłam prawdziwe bogactwo w pobliskim Polo i jaskinię pełną skarbów w warzywniaku pod blokiem. Zaczęłam, moimi wyborami żywieniowymi, okazywać miłość samej sobie, dbać o to, jakie paliwo mój organizm otrzymuje.

Dzisiaj jem prawie wszystko na surowo. Prawie - bo zdarza mi się coś ugotować, często dla przyjaciół, którzy uwielbiają moja kuchnię.  Zazwyczaj improwizuję - biorę to, co mam pod ręką. Na początku bywało różnie, na szczęście obyło się bez zatruć.  Moje pierwsze kotlety z soczewicy się rozleciały. Po czasie nabrałam jednak wprawy i obudziłam w sobie pasję - w garach doświadczam autentycznego poczucia spełnienia :) Rzecz jasna, gotuję również dla mięsożerców, którzy bardzo często  proszą o dokładkę - a ja sieję ziarno- pozytywny i smaczny obraz weganizmu. Taka misja.

Misja, a misjonarze niosą nową religię...

Głęboko wierzę, że weganie są apostołami pewnej przemiany, że niosą ludzkości dobrą nowinę - i że kiedyś, jakkolwiek patetycznie to zabrzmi, ją zbawią. Przejście na weganizm to obudzenie w sobie ogromnej  empatii uśpionej przez bliżej nieokreślone złe siły. Bo jeśli istnieje piekło, to jest ono Hodowlą Przemysłową i tworzy je człowiek. Każdy, który się do tego dokłada i wykupuje w nim udział. Co więcej, to Piekło pochłania płody rolne i wodę, a jego produkt- wkładany do ludzkich ciał zatruwa je. Ciała i duszę.

Jedzenie ma karmić również moja duszę. Weganizm wynika prosto z filozofii, która tłumaczy mi rzeczywistość. Która krótko mówi o tym, że jeśli chcemy wrócić do raju, do którego tęsknota tak wielu z nas dręczy, musimy zacząć tworzyć go sami. Przede wszystkim, przestać tworzyć innym istotom piekło, zarówno zwierzętom, jak i ludziom. I nie raj jakiś enigmatyczny, tylko nasz świat za kilka pokoleń - bo rośniemy w siłę z każda minutą. Wyobrażacie sobie świat bez głodu i rzeźni? Z dzisiejszym poziomem technologii i większości chorób przewlekłych?  Może i wegańskie społeczeństwa byłyby bardziej pacyfistyczne? Kto wie? Można się rozmarzyć. Ale i działać, wkładać swoją cegiełkę w budowanie tego świata - wierząc tak w to głęboko, że oczywistym staje się taka postawa. A jako że wierzę w reinkarnację, jestem święcie przekonana że w nagrodę wrócę kiedyś na tę planetę i będę goła przechadzać się po lesie i jeść jabłka. Przynajmniej w weekendy."

Edyta Szulc, 30 lat,

interesuje się zdrowiem,

muzyką oraz filozofią,

działaczka Twojego Ruchu

♥   ♥   ♥   ♥   ♥   ♥   ♥   ♥   ♥   ♥   ♥   ♥   ♥

PYTANIE DO WAS:

- czy chcecie więcej wypowiedzi osób, które nie spożywają produktów pochodzenia zwierzęcego?

- czy lubicie czytać to, co inni mają Wam do przekazania?

- czy interesują Was rodziny, które nie jedzą mięsa?

- czy chcecie poczytać o tym, jak radzą sobie mamy, ojcowie, matki karmiące lub w ciąży, osoby uprawiające sport, pracujące fizycznie, mężczyźni na weganie, ktokolwiek inny?

Czekam na odzew! :)