"To, co jem, jest dla mnie ważne" - moja opowieść #8

Przyszedł czas na mnie, by opowiedzieć Wam, jak było naprawdę.

Nie jestem z tych, którzy podjęli decyzję z dnia na dzień. Właściwie nie do końca wiem, do której grupy należę – nie kwalifikuję się chyba do żadnej. Pod koniec podstawówki, wakacje do gimnazjum, być może coś się wtedy stało, coś usłyszałam, zobaczyłam. To nie było wegetarianizmem – to pozostawało bez nazwy i było „niejedzeniem kiełbasy.” Po około pół roku i z wielkim zaskoczeniem okazało się, że istnieje żelatyna. Żelatyna wieprzowa. Z kości. I jest w jogurcie, żelkach i galaretkach. Jogurt z kości. Świetnie.

Około dwóch lat później, zaraz po tym jak przeczytałam skład sera, okazało się, że jest w nich wyciąg z żołądków cielęcych (dosłownie: podpuszczka cielęca – tak było napisane i nigdy tego nie zapomnę). Całe 3 lata w gimnazjum bardzo przeżywałam swoje „niejedzenie kiełbasy, żelatyny i serów (żadnego sera – tak na wypadek).” Dosyć szybko zorientowałam się, by nie rozpowiadać tego na lewo i prawo, bo ludzie naprawdę dziwnie reagowali. Tak szczerze, to trzymałam to w tajemnicy przed kilkoma osobami w rodzinie i z perspektywy czasu widzę, że jako dzieciak świetnie to zaplanowałam. Dojrzałam do powiedzenia prawdy i okazało się, że jednak mogłam zostawić to dla siebie. W domu jednak miałam wsparcie i stuprocentowe zrozumienie. Mam do dzisiaj i nie wiem, co stałoby się ze mną, gdyby nie pozwalano mi odkrywać prawdy i siebie. Wystarczy wyobrazić sobie dziecko, które rozumie (mając to przykładowe 12-13 lat – tyle, ile miałam ja, gdy przestałam wcinać parówki i szynki), że trzeba zabić kurę, by na jej martwym ciele ugotować rosół. Gdybym była tym dzieckiem, a moi rodzicie wmawialiby, że to zdrowe i normalne… myślałabym, że jestem głupia, nienormalna, inna, dziwna, a może chora psychicznie?

W listopadzie 2012 roku wzięłam udział w akcji Stowarzyszenia Empatia w Toruniu. Stałam tam z portretem zwierzęcia z napisem „Myślę, czuję, chcę żyć.” Darek Gzyra mówił do mikrofonu i przechodniów, a każde słowo wbijało mi się w głowę. Było mi tak samo źle, jak wtedy, gdy dowiedziałam się o żelatynie w ulubionym jogurcie. Krowa nie robi mleka z trawy, tak dla jasności. Wiedziałam, że kury gniotą się w tych klatkach, siedząc jedna na drugiej i cierpiąc także psychicznie. Byłam zła i zdezorientowana. Wracałam do domu pociągiem i miałam dosyć. Kolejne miesiące były ciężką walką między mną a światem, w którym żyję (brak akceptacji ze strony rodziny – nie w domu – przysparzał mi najwięcej zmartwień). Nabiału nie jadłam już prawie wcale i ponownie zostało to tajemnicą – nie powiedziałam nic tym, którzy wcześniej nie rozumieli mojego „niejedzenia mięsa” i lubili się z tego wyśmiewać.

Przyszła jednak chwila przesilenia. Miałam dosyć. To, co jadłam, miało dla mnie ogromne znaczenie i nadal ma. Od tego zaczęło się moje prawdziwe, świadome życie i na tym wciąż się opiera. Od tamtego czasu mówię jasno, o co chodzi. Respektuję prawo zwierząt do życia i nie mam zamiaru przyczyniać się do ich śmierci. Pracuję na co dzień  ze zwierzętami. Dziwnie byłoby je zjadać. Jeśli nie dociera do towarzysza – oświadczam, że nie mam zamiaru wkładać do ust martwego ciała. Nie brzmi to ładnie podczas rodzinnego obiadku, ale nieprzyjemniej brzmi wyśmiewanie się ze mnie lub szydercze docinki. Nie jestem niewolnikiem. Nawet jeśli komuś wydaje się, że nie mogę zjeść tego pączka, to jest w błędzie. Mogę zjeść wszystko, co leży na półkach w sklepie, ale po prostu nie chcę. Dla mnie mleczna czekolada z nadzieniem albo chrupiące skrzydełka kurczaka po prostu nie istnieją. Nie jest mi tego żal i nie tęsknię za tym. Nie bez powodu zostawiłam to wszystko za sobą, daleko w tyle. Czasami trzeba wybierać z duszą na ramieniu i łzami w oczach. Z poczuciem, że coś się zostawia lub traci. Wybrałam weganizm i wolność. Nie żałuję, choć nie było to najłatwiejsze.

Nauczyłam się walczyć o siebie. Nauczyłam się segregować ludzi, z którymi mam styczność i teraz otaczam się tylko takimi, którzy mnie rozumieją (a jeśli nie rozumieją, nie nawracają mnie na dobrą drogę mięsną), są pełni energii i sił do życia. To osoby, które mają coś więcej. Może życie ma teraz lepszy standard w każdej dziedzinie. Żyję. Naprawdę żyję. I daję żyć słabszym od siebie. 

Izabela Kornet